Porto Ancares - Cuíña

Distancia	3,5 Km lineal – 7 km ida e volta
Dificultade	Moderada
Tempo	2:00 horas -- 3:30 ida e volta
Tipo de Roteiro	lineal
M.I.D.E.	2.2.3.2.
BTT	Non  Apta
Descarga Roteiro	Track da Ruta
Geocaching	Coordenadas do tesouro
FOTOS	Fotos da Ruta

Esta é a nosa primeira ruta de montaña e a verdade é que foi algo accidentada. Despois de estar pintando a mona bastante tempo e abortar outra ruta que nos levaba ao Miravalles en pouco tempo improvisamos unha ruta que ía desde o aparcamento de Porto Ancares ata Cuíña. A ruta é lineal e non demasiado dificil para ser de montaña, pero dado que saímos tarde tivemos que dar volta sin chegar a facer cume. A última incidencia foi que a dous quilómetros do final apaguei o GPS, incidencia pouco importante porque dado que a pateada era lineal a liña coincide coa de ida.

O inicio da ruta empazámola no propio aparcadoiro de Porto Ancares, decidimos tirar cara Cuiña despois de abortar unha ruta a Miravalles ; a ruta marcada con un só cartel informativo no extremo do aparcamento, indica que se fai en unha hora, poida que Calleja sí, pero a xente de a pé precisa duas horas. Que exista un só cartel indicativo en toda a ruta non quere dicir que faga falta ningún máis, o camiño é un sendeiro estreito pero sin perda ningunha ata Cuiña.

Detras do panel sae unha pequena senda ascendente que vai poco a pouco subindo un pequeno promontorio entre pequenas pedras para en pouco tempo baixar a unha pequena campa na que se atopa o refuxio de montaña de Ancares, unha pequena caseta bastante destrozada e rodeada por unha morea de vacas que alegran o camiño co tolón tolón das suas chocas; cando nos fomos aproximando ao refuxio entre as vacas había un enorme mastín dando conta do rabaño que ladraba algo si nos aproximábamos ao gando, pero a verdade é que era un can tremendamente manso.

Deixamos atrás a campa do refuxio de montaña para ir de novo gañando altitude, dende a distancia podemos observar unha pedreira que baixa dende o cumio da montaña que temos enfronte e chama Pena Venera , debemos dirixirnos cara ela gañando altura e co coidado de non esvarar polo xeo, dicimos esto por que a finais de outubro cando nos fixemos esta ruta había placas de xeo durante todo o día e supoñemos que máis no inverno haberá bastante neve. A pedreira non foi dificultosa de pasar, rodeamos a montaña sin sobrepasar os 1700 metros de altitude e dende esa posición podemos ver o val de Suarbol e escoitar a brisa do vento co tintineo das chocas das vacas a distancia.

A partir de este punto poida que o trazado se faga un pouquiño máis esixente, seguimos avanzando entre os piornos e descendendo para dar o salto a unha montañiña algo máis complicada, as pendentes xa se fan máis complicadas ata chegar a cume, a verdade é que non teño a máis remota idea de como se chama este pico, parece ser que xa forma parte do cordal de Cuiña, arriba a altitude xa ronda os 1900 metros de altura e suabizase bastante o camiño; camiñamos pola crista da montaña con unhas vistas espectaculares tanto aos vales do río Cuíña, coma a aldea de Suarbol.



Pois sí, Cuiña xa era o seguinte pico, tan so teremos que facer unha suave baixada para iniciar o último ascenso, a verdade é que estes 150 metros que quedan de desnivel son moi esixentes, pero merecen a pena para estar no teito de Ancares, a un palmo dos 2000 metros de altitude, para nós foi un intento fallido por saír tarde, ante o medo de que nos collese a noite na montaña decidimos abortar a 1900 metros de altitude... unha pena, chegamos ata a altura da lagoa, pero o frio e que había casacadas xeadas obrigaronos a dar volta. Para chegar a cima abondaría con continuar cinco minutos máis e continuar polo mesmo camiño, pero...

En fin, xa nos contaredes si vos gustou a ruta, buscade o noso caché e que non vos desanime que o track estea partido, por que é o único sendeiro e volvese polo mesmo trazado, pero si queredes enviovos o trozo que falta...

Gustouvos Caracochas!!!!

Sobrado dos Monxes - Serra do Bocelo

Distancia	16 km
Dificultade	FÁcil
Tempo	4:30 horas
Tipo de Roteiro	circular
M.I.D.E.	1.2.2.3.
BTT	Apta
Descarga Roteiro	Track da ruta
Geocaching	Mapa do tesouro
FOTOS	FOTOS

Cando falamos de Sobrado dos Monxes o primeiro que nos aparece pola cabeza é o seu mosteiro, e o segundo... no meu caso vou a ser sincero, nada máis. Pois con esa escusa puxemos de novo as botas e arrancamos para ver o que nos daba de sí esta comarca. O resultado foi moi  gratificante, e nesta ruta ademáis de coñecer o mosteiro de Santa María, subiremos a Serra do Bocelo, atoparemonos co dolmen do Forno dos Mouros, percorreremos fermosas corredoiras e coñeceremos a Lagoa de Sobrado.

O inicio de esta ruta como non podía ser de outra maneira facemolo diante do impoñente mosteiro de Santa María de Sobrado dos Monxes, abadía fundada no S.X polos condes de Présaras como mosteiro dúplice para logo ser refundado por Fernando Perez de Traba (fillo de Pedro Froilaz) no século
S.XII pasando a ser un mosteiro bieito. Pouco queda do primixénio estilo románico polo mal gusto da época moderna de convertelo todo en barroco; así podemos ver unha igrexa de tres naves desiguais que ao exterior correspondense coas duas torres separando duas columnas xeminadas  de orde xigante a porta, coroada pola virxe da Asunción. Destaca o xogo de luces tipicamente barroco.

Dado que cando iniciamos a ruta o mosteiro estaba pechado, e que cando a rematamos xa volvía a estar pechado non puidemos ver o interior da abadía bieita. Comenzamos o percorrido na mesma praciña que forma o mosteiro, saímos polo arco que pecha a praza entrando noutra presidida polo concello de Sobrado dos Monxes; saímos da vila calexeando costa arriba e tomamos unha pequena pista pegada aos muros da abadía ata chegar a un pequeno regato, que baixa da lagoa. En este punto o camiño colle firme de terra e volvese ascendente pero agradable entre carballos e castiñeiros.

Ao alto de este camiño tomamos un camiño a man esquerda, adentramonos na frondosidade de unha fraga que disminue a intensidade da luz, o camiño moi humido vai encaixonado entre arbores e pequenos balados de pedra totalmente forrados por musgo e cogumelos, o camiño é realmente bonito, e será a tónica do que será a maior parte da ruta, camiños enlamados con rodeiros marcados polo que aconsellamos que esta ruta non se faga nunha época húmida do ano. O camiño remata nunha pequena aldea, levamos preto de 3 km andados. Nesta aldea, concretamente na primeira casa hai varios pastores alemáns soltos, non son demasiado amigables e por iso o mellor que podedes facer á esperar a que os donos os chamen, ou eso é o que fixemos nós, esperamos a que saíran os donos da casa despois de que os cans se fartaron de ladrar.

Tras abandonar a aldea continuamos un anaco por unha pista asfaltada de aldea, cruzamos o río Tambre, en este tramo aínda é un pequeno regato debido a proximidade do seu nacemento. A paisaxe vaise facendo máis aberta e luminosa, agora temos vista a amplos prados de pasto con infinidade de vacas leiteiras; o camiño pouco a pouco vai gañando altura para ir subindo a chamada serra do Bocelo; encontramos un sinal que nos prohibe o paso, lóxicamente é un camiño de uso público e non lle facemos caso, o único é que antes de chegar a unha pequena aldea abandonada de catro casas e uns cantos cabanotes hai unha alambrada de espiños que corta o paso, algo totalmente ilegal, pero nós tras abrila volvemos a deixala como a atopamos. Seguimos subindo un pouco máis ata coroar a serra do Bocelo a máis de 700 metros de altura, disque é o punto máis alto da provincia.  

As fotos de unha cámara compacta non son a mellor forma de ver unha paisaxe nun blog, pero neste caso é o que hai, dende o alto do Bocelo a parte de vermos dous penedos graníticos moi chulos e xigantes, podemos ver unhas estupendas vistas da comarca de Sobrado, non sei todo o que se pode ver, pero son quilómetros e quilómetros. No alto comenzamos a baixar unha estradiña que fai de fronteira entre os concellos de Sobrado e Toques, atopamos un camiño a man dereita que en poucos metros levanos ao Forno dos Mouros; o nome xa é indicativo de que hai un dolmen próximo posto que no S.XVI en Galicia creíase que os mouros eran uns pequenos trasnos que vivían no monte e agochaban tesouriños de ouro nas mamoas; ao pouco de iniciar esta pequena e recomendable derivación xa vemos unha mamoa sen excavar, pero o forno dos Mouros é un fermoso dolmen de corredor en  perfecto estado e excavado pola USC no ano 1989; este dolmen presenta pinturas en zig zag que foron tapadas posteriormente para sua conservación, arqueólogos atoparon restos de cerámica campaniforme.

Desandamos o camiño feito para chegar de novo a ruta principal, en poucos metros o camiño parece ir desaparecendo entre maleza e silvas, será un tramo feo de uns 500 metros para volver de novo as corredoiras; pouco a pouco imos baixando en altura e o bosque e os prados volven a ser os nosos compañeiros, cogumelos e vacas con algunha ovella van a ser os nosos compañeiros de viaxe, poida que humidade de estas corredoiras sexa aínda superior a que fixemos no primeiro tramo, o tempo coando fixemos a pateada estaba seco e o chan dos camiños estaba tan enalamado que parecía unha mousse de chocolate, por iso volvo a recordar que a mellor época para facer esta ruta é cando estean os camiños secos, pouco a pouco diriximonos a Sobrado atravesando algunha que outra aldea e camiños inundados por pequenos regatos, pero fácilmente superables con unhas botas de sendeirismo.

Xa a pouco máis de un quilómetro de rematar a ruta chegamos a lagoa de Sobrado, embalse artificial que fixeron os monxes na época medieval para almacenar auga do río Tambre e dispoñer de líquido todo o ano, así comon para empregala de viveiro para o peixe que comían na abadía, troitas posiblemente. Actualmente e despois de mil anos alí apozada a auga forma unha fermosa lagoa na que aniñan patos e diferentes aves acuáticas así como unha gran cantidade de nenúfares frotando por toda a superficie. O concello rodeou a lagoa de un camiño de madeira e hai un poste ode vixiancia ornitolóxica.

Por último quedanos un cómodo quilómetro para chegar a Sobrado e rematar a ruta. Esperamos que vos gustara esta fermosa ruta que percorre o interior de Galicia e non dudedes en buscar o noso geocaché; xa nos diredes como vos foi...