PR-G 101 Costa da Egoa

Distancia	12,5 km
Dificultade	Moderada
Tempo	3:30 horas
Tipo de Roteiro	Lineal - Piruleta
M.I.D.E.	1.2.2.2.
BTT	Apta
Inicio da ruta	N43 13.481 W008 22.058
Final da ruta	N43 11.503 W008 22.321
Descarga Roteiro	Track da Ruta
Geocaching	Mapa do tesouro
FOTOS	FOTOS

Esta vez as Caracochas presentámosvos unha rutiña próxima a cidade da Coruña que con un trazado en forma de chupa chups que  percorre as terras de Carral, iniciándose o recorrido na igrexa de Paleo para rematalo  despois pouco despois de coñecer os muíños da Costa da Egoa. Este PR-G 101 iniciase con un trazado lineal que remata en un circuíto circular nos muíños. Moito asfalto, moito eucalipto, pero unha zona chamada Costa da Egoa moi fermosa.

Despois de mercar algo de pan na vila de Carral achegámonos a próxima igrexa de Paleo, templo relixioso simple e rodeado por un cemiterio que dende o punto artístico non significa nada, pero dende o punto de vista histórico ou sentimental para un galego é un lugar que hai que visitar. Entre as tumbas de este camposanto atopamos unhas lápidas no chan que corresponden aos chamados Mártires de Carral. Non vou a enganar a ninguén negando a miña paixón pola historia, e neste caso é imprescindible coñecer quen foi Miguel Solís e os seus valentes. No ano 1846 Narvaez restrinxía pouco a pouco as liberdades constitucionais da época de Espartero; dende a cidade de Lugo o II batallón de Zamora, dirixido polo Coronel Miguel Solís pronunciase a favor das liberdades e defende a volta ao sistema liberal, pronto varias cidades se suman a Solís mesturando este movemento con un protorexionalismo. O pronunciamento foi apagado na batalla de Cacheiras e os liberais apresados en San Martiño Pinario. Esta ducia de heroes antes de chegar á Coruña foron fusilados en Carral e os seus corpos repousan neste cemiterio de Paleo. Non deixedes de visitalo.

Deixamos atrás a igrexa de Paleo e iniciamos a ruta por unha estradiña asfaltada que tende a baixar, ata a aldea de Esperante, chegando en uns dous quilómetros chegamos a un lavadoiro para iniciar o primeiro treito  non asfaltado. Collemos unha pista de monte de uns tres metros de ancho para ascender  unha pequena cota; hai que recoñecer que cando nos recorremos este treito o monte estaba bastante seco, pero con lama pode ser impracticable. O chan estaba formado por barro seco, e a inclinación do terreo pode resultar un tanto esvaradiza, por sorte para nós todo estaba seco pero un camiño moi pero que moi estropeado polos rodeiros de uns grandes tractores, o camiño entre eucaliptos e piñeiros vai encaixonado en unha trincheira que nos acompaña pola parte máis alta do monte. O paso aínda que o terreo estaba seco faise pesado, esquivando uns regos de máis de trinta centímetros de profundidade.

Cando levamos uns catro quilómetros de ruta volvemos a deixar atrás o monte para chega de novo ao asfalto chegando á aldea de Pousada, a vexetación arbórea desaparece e entramos de cheo no val do Barcés, terreos de labor, moitas pradeiras e pequenas casas a beira de estradas secundarias. O máis salientable de este tramo é o paso polo pazo de Vilasuso, construción nobiliaria do século XVII e rodeada por un alto muro e unha fila de plataneiros. Construción barroca e simplona na que podemos ver unha ampla cheminea e unha capela. Seguimos a ruta para rematar o pau da piruleta a pouco de cruzar o río Barcés.

Cruzamos o río Barcés e iniciamos o trazado circular da ruta no lugar de Chamoso, en un principio esta pista  é de terra e incluso teremos que cruzar un pequeno regato por encima de unha ponte bastante cusquiña. Dado que este é un tramo circular podemos elixir calquera dirección, nos imos ao contrario das agullas  do reloxo avanzando entre árbores e algún prado á nosa man esquerda ata chegar de novo ao asfalto. Agora ven a parte máis complicada da ruta, unha dura ascensión asfaltada de un quilómetro aproximadamente que provocará que cualifiquemos de moderada esta ruta. Chegamos a poucos metros da Capela e do mirador de Rubieiro, pero o noso descoñecemento provocou que seguiremos o camiño.

A verdade é que o camiño que seguimos recorrendo chega entre eucaliptos ata a Costa da Egoa, e este sí que é un lugar que todos deberíamos visitar, e dende o noso punto de vista o obxetivo de esta ruta. Aproveitando a forza do pequeno río Abelleira construíronse entre os salgueiros e carballos unha serie de muíños en cadea e unha proto estación hidroeléctrica, establecementos dos que xa hai mención no Catastro do Marques de la Ensenada no S.XVIII. Sabemos da fama do pan de Carral, e é lóxico de algunha forma que os panadeiros precisaran moer a fariña na época na que aínda non se mercaban os sacos de cereal castelán.

Os muíños que podemos ver na Costa da Egoa son dos denominados de tipo Rodicio, polos que a auga chega ao inferno, ou parte inferior do muíño por medio de unha canle que remata nunha peza chamada bofetón que permite abrir ou pechar o paso da auga. A parte superior do muíño é o chamado tremiñado, zona onde se leva a cabo a moenda do cereal. A auga pasa polo inferno movendo as aspas do rodicio que fan xirar a moa rematando a fariña n farneiro onde se recollía para os sacos. o cereal era colocado como se ve na fotografía en un caixón chamado moega, a tarabela é un pauiño que fai saltar a quenlla ao rozar a moa e así caer o cereal na moa. O ruído característico da tarabela tocando coa moa marca o paso das pezas musicais tradicionais galegas chamadas muiñeiras.

Queda atrás a Costa da Egoa e baixamos ata Herves para rematar o trazado circular, o camiño volve a ser similar ata rematar o roteiro, combinando pistas anchas forestais con estreitas estradas asfaltadas entre pradeiras.

Como vos dixen poida que non sexa unha ruta moi apetecible, pero a zona da Costa da Egoa é un de eses rincóns que todos debemos visitar