Distancia
|
15 km
|
Dificultade
|
Moderada
|
Tempo
|
4:30 horas
|
Tipo de Roteiro
|
Circular - Piruleta |
M.I.D.E.
|
1.2.2.3.
|
BTT
|
Non Apta
|
Inicio da ruta
| N 43 21.580 W 007 06.512 |
Descarga Roteiro
|
|
Geocaching
|
Mapa do tesouro |
FOTOS
|
O PR-AS 17 Ruta del Agua é a nosa primeira ruta por
terras asturianas, e a verdade é que a experiencia foi moi
positiva, un roteiro moi ben sinalizado, camiños limpos e coidados, e unha ruta
na que a natureza é o fundamental; recorrendo pequenas montañas, visitando a
cascada de Salgueira, ou aldeas exemplares como os Teixois ou As Veigas.
O seu nome debese posiblemente a que a ruta visita diversos enxeños movidos por
auga como muíños, batáns ou ferrerías, pero dende o noso punto de vista é unha
magoa que o río Turia por veces o sintamos tan distante.
Esta ruta de sendeirismo iniciámola na mesma vila de
Taramundi, a carón da oficina de información turística, de obrigada visita,
onde un chico nos atendeu de forma moi atenta e non só nos indicou e facilitou
información das rutas de Taramundi, senón que ademais orientounos no que ver en
toda a bisbarra dos Oscos. Xunto a unha gran tulla a carón da oficina de
turística acendemos o GPS e comezamos a ruta, baixando pola pista que descende
a carón da sidrería, para tomar a pista cementada que baixa cara Mazonovo; esta
pista de pendente moi pronunciada é sinxela de atopar, encontrando os primeiros
sinais da ruta como un panel que debuxa o seu trazado.
Chegamos a Mazonovo despois de levar andados uns 500
metros de ruta; esta pequena aldea satélite de Taramundi é o noso primeiro
contacto co río Turia, en Mazonovo destaca o seu museo dos muiños, de visita
obrigada no que con unha entrada de 3,90 € podemos coñecer o funcionamento dos muíños,
tanto os hidráulicos fariñeiros como tamén os manuais, os de diferentes lugares
do mundo ou enxeños de produción eléctrica. O edificio está situado a beira do
Turia sobre a morte de un pequeno afluente. Deixando atrás o museo e aínda en
Mazonovo aparece a división entre dúas rutas, por un lado está a Ruta dos
Ferreiros que cruza o río, e a nosa que continua por un treitiño asfaltado para
coller en poucos metros xa unha senda que se introduce no monte.
O camiño que tomamos descende ata o río, camiño de
vexetación típica de ribeira, moitos bidueiros e salgueiros mesturados con algún
carballo e castiñeiro, en poucos pasos chagamos a esta fermosa ponte de la
Escaderna, que con un só arco de medio punto con unha luz de uns cinco ou seis
metros que nos permite atravesar o Turia; ao seu carón teremos un pequeno
merendeiro con mesas de madeira; nós pola contra tomamos dirección oposta
subindo o camiño ata chegar a unha pequena estrada, onde atoparemos o punto
quilométrico primeiro e unha fonte, da que descoñecemos a potabilidade da súa
auga. A pouco de andar por esta pequena estradiña veremos unha pista ascendente
que nos leva a fervenza de Salgueira.
O camiño que nos leva a fervenza de Salgueira e unha
pequena derivación da ruta de uns 900 metros ascendentes pero levadeiros a
carón do río Salgueira, por un sendeiro ben definido, perfectamente sinalizado
e bastante transitado, un sendeiro que transcurre a carón de algún muíño de
auga en estado ruinoso. A fervenza de Salgueira é unha fermosa catarata con
unha caída libre de aproximadamente 30 metros de altura de non moito caudal
pero unha delicia para os sentidos. Retornamos sobre os nosos pasos e continuamos
pola estrada ascendendo ata Esquios onde remata o pau da piruleta.
Chamamos ruta piruleta a aquelas que teñen forma
semellante a este caramelo, na que combinan un tramo lineal no seu inicio con
un percorrido circular; esta ruta é de esa morfoloxía un tramo lineal ou pau
que se inicia en Taramundi e remata nesta aldea de Esquios para volver a
rematar aquí o circuíto circular. Deixamos atrás o asfalto para introducirnos
en un camiño completamente verde, o sentido que eliximos é cara a aldea de As
Veigas, un agradable treito con moita arboreda, fieitos e musgo que tan só se
ve interrompido por algún regato salvado por pequenas pontes. Este camiño
discorre a media ladeira buscando a aldea de As Veigas, a cal encontraremos
despois de levar andados uns 6 km de andaina. A fermosura de este conxunto de
casas invítannos a baixar cara ela tan pronto e como nós a vemos, pero o camiño
marcado pasa de longo ata chegar a pequena ponte de Batán onde nos paramos para
xantar en un pequeno merendeiro a carón do río. Pasamos pola igrexa das Neves e
volvemos de novo ás Veigas.
As Veigas non parece unha aldea normal de ben coidadiña
que está, o certo é que posiblemente non viva ninguén nela, e o feito de ser
unha aldea exemplar asturiana poida deberse a que a maioría das súas casas
sexan establecementos de turismo rural, moito guiri en un entorno idílico ás
ribeiras do Turia, con numerosas casas e rúas de pedra adornadas con
balconciños de madeira e tellados de pizarra, e destaca non só polos seus muíños
de auga, senón tamén pola unión dos seus hórreos, os asturianos de planta
cadrada cos máis alongados de influencia galega chamados por eles de tipo
Mondoñedo.
Continuamos a marcha en dirección os Teixois, este
treito cambia a morfoloxía do terreo e pouco a pouco as árbores van
desaparecendo mentres gañamos altura; agora o camiño discorre entre matorrais
formado basicamente a base de xestas e toxos, este cambio de vexetación facilítanos
a visión do fermoso val que forma o Turia e contemplar o camiño polo que
transitamos uns quilómetros antes. O camiño remata nun cruce formado pola vía
principal e o arranque de unha pequena derivación que nos achega aos Teixois,
tamén de visita obrigada, cusquiña aldea na que o maior interese é o seu museo
dos muíños, complexo no que nos cobrarán 2,5 € por unha visita guiada, na que
se nos amosarán muíños fariñeiros, unha ferrería, unha pequena central hidroeléctrica,
un muíño de batán e unha forxa co seu mazo; visita moi amena e instrutiva.
Retrocedemos sobre os nosos pasos deixando atrás a
linda aldea de Os Teixois e retomamos a ruta no punto onde a deixamos, o camiño
é descendente por unha carballeira que busca o río con enormes caracochas e
troncos fendidos; volvemos a cruzar o Turia por unha ponte de madeira colocada
alí para facilitar a ruta e por un camiño en zig zag imos gañando altura para
chegar de novo a Esquios. Para rematar a ruta tan só nos queda desandar rapidamente
o pau da piruleta e chegar de novo a Taramundi.
Animádevos a recorrer esta fermosa e sinxela ruta e
non esquezades buscar o noso geocaché; ahhh e non deixedes de contarnos que vos
pareceu!!!!
Ningún comentario:
Publicar un comentario