Distancia
|
10,5 km
|
Dificultade
|
Moderada
|
Tempo
|
3:30 horas
|
Tipo de Roteiro
|
Circular
|
M.I.D.E.
|
3.2.3.2.
|
BTT
|
Non Apta
|
Inicio da ruta
|
N42 27.673 W006 46.053
|
Descarga Roteiro
|
|
Geocaching
|
|
FOTOS
|
As Médulas é un dos grandes xacementos arqueolóxicos romanos da Península Ibérica e visita obrigada para calquer sendeirista galego. Esta ruta está ubicada na comarca do Bierzo, e coa sua visita non só temos a ocasión de visitar unha antiga explotación aurifera romana, senón que tamén podemos pasear entre soutos de castiñeiros de gran beleza.
Esta ruta das Médulas é unha fiestra aberta ao pasado, xacementos arqueolóxicos e bosques pretéritos. A carón do centro de interpretación hai un pequeno aparcamento para deixar o coche. Comenzamos neste pinto a ruta e faremos un pequeno circuito circular de uns dez quilómetros que aproveitando parte de outras rutas permítenos contemplar o máis destacado do conxunto das Médulas. Pouco a pouco facemos os primeiros metros entre as casas da aldea das Médulas; ao chegar a unha pequena praciña tomamos unha pequena pista ou camiño de terra roxa que pouco a pouco se dirixe ata as crestas do xacemento. O camiño neste primeiro treito pica un pouquiño para arriba entre as maxestuosas caracochas formadas polos castañeiros do Bierzo.
.jpg)
As Médulas foron declaradas Patrimonio da Humanidade pola UNESCO en 1997, e non é de extrañar por que a beleza de esta zona é algo que debemos de conservar; unha beleza que non é natural, senón que é froito da man do home. Nesta zona como nas comarcas próximas na época castrexa practicabase unha mineria aurifera no curso dos ríos a base de bateado das suas areas. A enxeñería romana troxo con eles o sistema de extracción mineira do Ruina Montium, ou o que é o mesmo, botar abaixo o monte para sacar o ouro que había dentro da terra. Esta técnica conseguíase a base de derrubar o monte coa axuda da presión da auga. Os romanos construían túneles no interior da terra a base de pico e pala, posteriormente introducian auga a presión no seu interior para provocar un vacío que explosionase o monte para poder acceder de forma máis doada ao mineral.
.jpg)
Este primeiro treito da ruta faise sobre a chamada Senda de las Valiñas, no parque hai varias rutas trazadas pero non marcadas, apenas unhas frechas, pero nos empregaremolas para poder visitar os mellores puntos. En un quilómetro e medio chegamos a un dos primeiros puntos de interese, a chamada Cueva Encantada. Antes pasamos por uns fermosos soutos de grandes caracochas en un terreo que ondulado semellante a superficie da lua; como é obvio esto ten que ver coa man do home e esas ondulacións do terreo debense aos escombros compactados da antiga mina. A Cueva Encantada como a Cuevona situada a uns metros son os restos dos túneles e explosións do terreo feitas polo paso da auga. A verdade é que esa mistura de grandes cantos e terra roxiza impresionan bastante. Na boca das covas ademais de uns paneis informativos hai uns valos de madeira que nos impiden a entrada as covas, e debemos de evitar a entrada para favorecer a sua conservación e sobretodo para evitar accidentes fatais orixinados por desprendementos do terreo.
.jpg)
Continuamos a ruta e despois de camiñar un anaquiño por asfalto e cando teñamos andado uns 2,5 km de ruta deixamos esta Ruta de las Valiñas para adentrarnos na fraga por un pequeno sendeiro que nos achegará a Ruta Perimetral. Este treito é bastante empinado e será o camiño que nos conducirá aos miradores, en algo menos de un quilómetro subiremos uns 150 metros de desnivel. A fraga cando nos a recorremos estaba espectacular, por un camiño estreito e zigzagueante atravesamos un fermoso souto de castiñeiros cargados de ourizos e cubertos por brións, unhas tonalidades cautivadoras, pero eso é o que ten o outono nos bosques atlánticos; pura máxia...
.jpg)
Chegamos á Senda Perimetral, esta ruta rodea por completo o conxunto arqueolóxico, unha gran pista de terra que dende o alto contempla o parque. Dende aqui facemos unha pequena derivación pero obligada, por que en ese anaquiño está o mellor da ruta, non será máis de quilómetro e medio ida e volta, pero de verdade que paga a pena. A primeira parada é o Mirador de Orellán, situado sobre unha cresta do monte temos a postal das Médulas, unha zona acondicionada para poder disfrutar da máxia das crestas roxas.
.jpg)
Dende o Mirador de Orellán albiscamos as diferentes crestas vermellas, estas fermosas agullas son resultado da Ruina Montium, posiblemente fosen as partes máis duras do terreo ou aquelas polas que non pasaban os túneles de derribo; para comprender estos túneles a mellor opción e entrar en un deles. Ata fai uns poucos anos podíamos entrar libremente en unha de esas galerias e chegar ata un fermoso balcón pendurado de unha das aristas de Orellán. Agora a cousa non é así, dende o mirador de Orellán debemos continuar uns metros cara abaixo e xa vemos a entrada a mina; está acondicionada e cobran uns 3,5 euros de entrada pero paga realmente a pena. Son cen metros de tunel virxe e iluminado tal e como o deixaron os romanos, con restos das marcas dos picos. Ao entrar neste túnel comprendemos o laborioso traballo que requería o Ruina Montium, unha galería que remataba en unha sala sen saída na que se metía auga a presión para que a presión do aire que non podía saír ao final do túnel orixinase a explosión do monte. Agora o remate e o balcón máis bonito das Médulas.
.jpg)
Deixamos atrás a mina e continuamos pola Senda Perimetral deixando tamén atras o cruce polo que subimos anteriormente, esta senda e ancha e bastante cómoda de andar, de estas polas que pasaría un coche sin maior problema, pero con unhas vistas fermosas aos picos próximos. Levamos a metade da ruta aos nosos pés cando chegamos a unha pequena área de descanso con unhas pequenas mesas chamada Campa de Braña. Nóns achegamosnos a ela para ver como estaba pero a ruta torcería por un sendeiro a man dereita uns cen metros antes. Aquí o dilema de que facer, por que a variante que nós tomamos é moi dificil, camiñaremos pegados a precipicios e aínda que sí están as mellores vistas das Médulas, por anacos pasamolo mal. A opción sinxela será seguir por esta senda perimetral que nos achega ata o seguinte mirador de forma cómoda.
.jpg)
Como indicamos antes a uns metros de chegar ao merendeiro torcemos a dereita por unha senda ascendente e estreita, esta será a Senda de Reirigo, o punto máis alto da ruta e que pronto atoparemos sinalado con un vertice xeodesico. Ao entrar en este tramo atopámonos con un cartel que indica que o terreo é perigoso; coincide con unha antiga canalización de auga romana. Para a explotación aurifera or romanos traían auga dende ben lonxe, esta documentado que as canalizacións máis longas chegaban dende os mesmos Montes Aquilanos a uns cen quilómetros de distancia. Esta auga era almacenada en enormes alxibes que repartian o caudal polas diferentes áreas de derrumbe.
.jpg)
Ao chegar ao alto de Reirigo, con máis de 1000 metros de altitude a dificultade incrementase e bastante, imos baixando entre arbustos e espectaculares vistas por un camiño estreito ao que acompaña algunha árbore de bosque mediterráneo como son as sobreiras ou as aciñeiras, totalmente distinto ao que viramos ata ese momento. Ao chegar ao que se supón que foi a antiga canle de auga a cousa convirtese en moi técnica, un tramo que o fai pasar mal a un en moitos momentos, pero que ao mesmo tempo faiche sair un guau..., como é lóxico non está feito para nenos nin para días onde o terreo estea mollado.
.jpg)
Como comentamos anteriormente os romanos conducían a auga por canles como estas para explosionar o monte por medio de un vacío de auga. pero unha vez conseguido esto a auga seguía sendo de gran importancia para a extracción aurifera. O seguinte proceso era cribar a terra para obter o ouro. Os enxeñeiros romanos idearon un sistema de canles de madeira pola que verquían auga e terra. Na canle colocaban candidades de xestas amarradas en fardos para filtrar a auga e na que se prendían as pepitas de ouro deixando marchar a auga coa terra. o último proceso será queimar esas xestas e recoller as pepitas entre as cinzas.
Cando cheguemos a zona chamada como Médulas de Yeres, esa na atopamos unha pequena zona de seguridade con balizas de madeira e corda a dificultade disminue bastante; quedanos unha pequena subida a un piquiño e despois xa será todo baixada ata volver a enlazar coa senda perimetral. A baixada será moi pronunciada e zigzagueante por un bosque baixo de vexetación a base de arbustos; unha baixada de esa que carga as pernas pero sin demasiada dificultade. Volvemos a enlazar coa senda perimetral e volvo a recordar que quen queira evitar dificultade pode evitar este tramo de Reirigo continuando dende un principio pola senda perimetral.
.jpg)
Continuamos pola senda perimetral cara o mirador de Pedrices pero a uns 100 metros del desviamosnos pola senda que nos leva de novo ao centro de interpretación das Médulas. O motivo de non chegar ata alí foi a falta de tempo, outra vez collianos a noite e a verdade é que despois de pasar por Reirigo as vistas dende Pedrices volvían a ser as mismas. Dende este mirador podese ver os diferentes lagos como o Sumido ou as murias, vistas que xa puidemos ver na anterior baixada. Despois de lavar a terra os desfeitos eran amoreados en escombreiras, unha especie de dunas artificiais chamadas murias e que podemos ver dende as zonas máis altas da ruta. É visible artificialidade do terreo con algo de paciencia, como tamén son artificiais os diferentes lagos como o Sumido, formado ao quedar estancada entre as murias a auga empregada na mina.
.jpg)
Abandonamos de novo a senda perimetral para tomar a man dereita un camiño descendente cara a aldea das Médulas, sigue sendo a Senda de Reirigo, pero entre grandes castiñeiros e carballo, tramo de gran beleza pero que fixemos rápido e con pouca luz, polo que non temos fotografías.
Xa nos contaredes como vos foi!!!
.jpg)
As Médulas foron declaradas Patrimonio da Humanidade pola UNESCO en 1997, e non é de extrañar por que a beleza de esta zona é algo que debemos de conservar; unha beleza que non é natural, senón que é froito da man do home. Nesta zona como nas comarcas próximas na época castrexa practicabase unha mineria aurifera no curso dos ríos a base de bateado das suas areas. A enxeñería romana troxo con eles o sistema de extracción mineira do Ruina Montium, ou o que é o mesmo, botar abaixo o monte para sacar o ouro que había dentro da terra. Esta técnica conseguíase a base de derrubar o monte coa axuda da presión da auga. Os romanos construían túneles no interior da terra a base de pico e pala, posteriormente introducian auga a presión no seu interior para provocar un vacío que explosionase o monte para poder acceder de forma máis doada ao mineral.
.jpg)
Este primeiro treito da ruta faise sobre a chamada Senda de las Valiñas, no parque hai varias rutas trazadas pero non marcadas, apenas unhas frechas, pero nos empregaremolas para poder visitar os mellores puntos. En un quilómetro e medio chegamos a un dos primeiros puntos de interese, a chamada Cueva Encantada. Antes pasamos por uns fermosos soutos de grandes caracochas en un terreo que ondulado semellante a superficie da lua; como é obvio esto ten que ver coa man do home e esas ondulacións do terreo debense aos escombros compactados da antiga mina. A Cueva Encantada como a Cuevona situada a uns metros son os restos dos túneles e explosións do terreo feitas polo paso da auga. A verdade é que esa mistura de grandes cantos e terra roxiza impresionan bastante. Na boca das covas ademais de uns paneis informativos hai uns valos de madeira que nos impiden a entrada as covas, e debemos de evitar a entrada para favorecer a sua conservación e sobretodo para evitar accidentes fatais orixinados por desprendementos do terreo.
.jpg)
Continuamos a ruta e despois de camiñar un anaquiño por asfalto e cando teñamos andado uns 2,5 km de ruta deixamos esta Ruta de las Valiñas para adentrarnos na fraga por un pequeno sendeiro que nos achegará a Ruta Perimetral. Este treito é bastante empinado e será o camiño que nos conducirá aos miradores, en algo menos de un quilómetro subiremos uns 150 metros de desnivel. A fraga cando nos a recorremos estaba espectacular, por un camiño estreito e zigzagueante atravesamos un fermoso souto de castiñeiros cargados de ourizos e cubertos por brións, unhas tonalidades cautivadoras, pero eso é o que ten o outono nos bosques atlánticos; pura máxia...
.jpg)
Chegamos á Senda Perimetral, esta ruta rodea por completo o conxunto arqueolóxico, unha gran pista de terra que dende o alto contempla o parque. Dende aqui facemos unha pequena derivación pero obligada, por que en ese anaquiño está o mellor da ruta, non será máis de quilómetro e medio ida e volta, pero de verdade que paga a pena. A primeira parada é o Mirador de Orellán, situado sobre unha cresta do monte temos a postal das Médulas, unha zona acondicionada para poder disfrutar da máxia das crestas roxas.
.jpg)
Dende o Mirador de Orellán albiscamos as diferentes crestas vermellas, estas fermosas agullas son resultado da Ruina Montium, posiblemente fosen as partes máis duras do terreo ou aquelas polas que non pasaban os túneles de derribo; para comprender estos túneles a mellor opción e entrar en un deles. Ata fai uns poucos anos podíamos entrar libremente en unha de esas galerias e chegar ata un fermoso balcón pendurado de unha das aristas de Orellán. Agora a cousa non é así, dende o mirador de Orellán debemos continuar uns metros cara abaixo e xa vemos a entrada a mina; está acondicionada e cobran uns 3,5 euros de entrada pero paga realmente a pena. Son cen metros de tunel virxe e iluminado tal e como o deixaron os romanos, con restos das marcas dos picos. Ao entrar neste túnel comprendemos o laborioso traballo que requería o Ruina Montium, unha galería que remataba en unha sala sen saída na que se metía auga a presión para que a presión do aire que non podía saír ao final do túnel orixinase a explosión do monte. Agora o remate e o balcón máis bonito das Médulas.
.jpg)
Deixamos atrás a mina e continuamos pola Senda Perimetral deixando tamén atras o cruce polo que subimos anteriormente, esta senda e ancha e bastante cómoda de andar, de estas polas que pasaría un coche sin maior problema, pero con unhas vistas fermosas aos picos próximos. Levamos a metade da ruta aos nosos pés cando chegamos a unha pequena área de descanso con unhas pequenas mesas chamada Campa de Braña. Nóns achegamosnos a ela para ver como estaba pero a ruta torcería por un sendeiro a man dereita uns cen metros antes. Aquí o dilema de que facer, por que a variante que nós tomamos é moi dificil, camiñaremos pegados a precipicios e aínda que sí están as mellores vistas das Médulas, por anacos pasamolo mal. A opción sinxela será seguir por esta senda perimetral que nos achega ata o seguinte mirador de forma cómoda.
.jpg)
Como indicamos antes a uns metros de chegar ao merendeiro torcemos a dereita por unha senda ascendente e estreita, esta será a Senda de Reirigo, o punto máis alto da ruta e que pronto atoparemos sinalado con un vertice xeodesico. Ao entrar en este tramo atopámonos con un cartel que indica que o terreo é perigoso; coincide con unha antiga canalización de auga romana. Para a explotación aurifera or romanos traían auga dende ben lonxe, esta documentado que as canalizacións máis longas chegaban dende os mesmos Montes Aquilanos a uns cen quilómetros de distancia. Esta auga era almacenada en enormes alxibes que repartian o caudal polas diferentes áreas de derrumbe.
.jpg)
Ao chegar ao alto de Reirigo, con máis de 1000 metros de altitude a dificultade incrementase e bastante, imos baixando entre arbustos e espectaculares vistas por un camiño estreito ao que acompaña algunha árbore de bosque mediterráneo como son as sobreiras ou as aciñeiras, totalmente distinto ao que viramos ata ese momento. Ao chegar ao que se supón que foi a antiga canle de auga a cousa convirtese en moi técnica, un tramo que o fai pasar mal a un en moitos momentos, pero que ao mesmo tempo faiche sair un guau..., como é lóxico non está feito para nenos nin para días onde o terreo estea mollado.
Como comentamos anteriormente os romanos conducían a auga por canles como estas para explosionar o monte por medio de un vacío de auga. pero unha vez conseguido esto a auga seguía sendo de gran importancia para a extracción aurifera. O seguinte proceso era cribar a terra para obter o ouro. Os enxeñeiros romanos idearon un sistema de canles de madeira pola que verquían auga e terra. Na canle colocaban candidades de xestas amarradas en fardos para filtrar a auga e na que se prendían as pepitas de ouro deixando marchar a auga coa terra. o último proceso será queimar esas xestas e recoller as pepitas entre as cinzas.
Cando cheguemos a zona chamada como Médulas de Yeres, esa na atopamos unha pequena zona de seguridade con balizas de madeira e corda a dificultade disminue bastante; quedanos unha pequena subida a un piquiño e despois xa será todo baixada ata volver a enlazar coa senda perimetral. A baixada será moi pronunciada e zigzagueante por un bosque baixo de vexetación a base de arbustos; unha baixada de esa que carga as pernas pero sin demasiada dificultade. Volvemos a enlazar coa senda perimetral e volvo a recordar que quen queira evitar dificultade pode evitar este tramo de Reirigo continuando dende un principio pola senda perimetral.
Continuamos pola senda perimetral cara o mirador de Pedrices pero a uns 100 metros del desviamosnos pola senda que nos leva de novo ao centro de interpretación das Médulas. O motivo de non chegar ata alí foi a falta de tempo, outra vez collianos a noite e a verdade é que despois de pasar por Reirigo as vistas dende Pedrices volvían a ser as mismas. Dende este mirador podese ver os diferentes lagos como o Sumido ou as murias, vistas que xa puidemos ver na anterior baixada. Despois de lavar a terra os desfeitos eran amoreados en escombreiras, unha especie de dunas artificiais chamadas murias e que podemos ver dende as zonas máis altas da ruta. É visible artificialidade do terreo con algo de paciencia, como tamén son artificiais os diferentes lagos como o Sumido, formado ao quedar estancada entre as murias a auga empregada na mina.
Abandonamos de novo a senda perimetral para tomar a man dereita un camiño descendente cara a aldea das Médulas, sigue sendo a Senda de Reirigo, pero entre grandes castiñeiros e carballo, tramo de gran beleza pero que fixemos rápido e con pouca luz, polo que non temos fotografías.
Xa nos contaredes como vos foi!!!
Ningún comentario:
Publicar un comentario