Ancares; Faial da Pintinidoira

Distancia	16  km
Dificultade	Moderada
Tempo	5:30 horas
Tipo de Roteiro	Circular
M.I.D.E.	1.2.2.3.
Inicio da ruta	N42 45.075 W007 00.832
Descarga Roteiro	TRACK DA RUTA
FOTOS	FOTOS

¡Un faial en Galicia! Pois sí, buceando pola web descubrimos que a poucos quilómetros de Pedrafita había unha minúscula aldea chamada a Pintinidoira co maior faial da nosa terra. As ganas de coñecer esta ruta foron moitas, pero tivemos que esperara a mellor época do ano para percorrela, por que para ver o faial verdadeiramente bonito teremos que esperar a principios de novembro.

A Pintinidoira é unha pequena aldea do concello das Nogais, a verdade é que o acceso é bastante doado, dende Pedrafita teremos que tomar unha pequena estrada a carón do centro escolar que vai cara San Román de Cervantes e continuar coas indicacións, non ten perda. Chegamos a Pintinidoira nunha mañá fría de novembro e deixamos a un lado o coche. Había moito pero que moito frío e tras abrigarnos un pouco comenzamos a andar por unha pequena pista entre as casas. A aldea da Pintinidoira pertence ao concello das Nogais, pero practicamente toda a ruta facémola polo concello de Cervantes; non subiremos aos grandes cumios dos Ancares pero esta non deixa de ser unha ruta moi fermosa pola serra ancaresa.

Os primeiros metros da ruta son bastante chans ou incluso pican algo para arriba, unha ancha pista como se pode ver na fotografía entre pradeiras e vacas, pero sin deixar a comodidade de este camiño aos 500 metros de ruta comenzaremos a baixar de forma moi acusada descendendo uns 500 metros de desnivel en aproximadamente 3 km. As vistas á serra son formidables rodeados de vexetación baixa para adentrarnos pouco a pouco unha espesa fraga segundo imos baixando.

Ao entrar na fraga a pendente suavizase pouco a pouco e camiñamos entre brións e antigas árbores en un ambiente con moita auga, o tramo remata nunha pequena aldea de non máis de media de casas chamada Riamonte de Abaixo. Esta é a tipica aldea colocada ao fondo dun val de poucas casas e moitos cans e vaca entrecortada por numerosos regatos de auga. Deixamos atrás a aldea e entre os prados camiñamos en paralelo a un dos regatos que tira cara o norte, o camiño algo sucio vai facendose estreito para ir morrer a unha pequena estrada local nas proximidades de Santa Mariña, un par de casas ailladas a carón da mesma

Pasamos Santa Mariña e volvemos a meternos no monte abandonando de novo o asfalto, a entrada na fraga foi realmente bonita o chan estaba tapizado por un manto de follas caducas de cor ocre que chiscaban ao pasar sobre elas coas nosas botas. O camiño ancho e moi pisado polas vacas en principio e bastante chan recorrendo humidos camiños entre carballos e castiñeiros e sempre preto a pradarias onde pastan multitude de vacas coas suas chocas; a presencia de regatos é constante e ata que cheguemos a pequena aldea de Covas non volveremos a subir, pero esto non será ata que levemos uns 6,5 km de ruta.

As Covas tocámola de resfilón, bueno tampouco podemos decir que sexa moito máis, pero xunto ás primeiras vivendas tomamos un estreito sendeiro ascendente entre bastante matorral e algunha cabra e galiña. A verdade é que esta ascensión tira algo do alento pero axiña chegamos a unha pequena estrada que nos corta pola metade a ascensión, atravesámola  e continuamos por unha ancha pista forestal entre piñeiros ascende ata que cheguemos aos 900 metros de altitude; cómoda sí pero con bastante desnivel ascendente. Volvemos a baixar e xa estamos na aldea de Vilaspasantes.

En Vilaspasantes paramos un anaquiño para comer un pequeno bocadillo e repoñer algo de enerxía. En un principio pensamos en sair casas arriba da aldea para tomar un sendeiro que nos fixese ascender, e así foi como o fixemos, pero ao ver que dito sendeiro estaba bastante pechado de maleza tiramos de cartografía para buscar unha pista ancha e cómoda que nos levase pouco a pouco a ir gañando altura camiño do faial da Pintinidoira. Este tramo cómodo pero longo permitenos contemplar ás nosas costas as altas cumes dos Ancares.

A chegada ao faial e facilmente identificable ao final da comoda baixada pola que estamos comiñando chegamos a un pequeno regato que teremos que atravesar. En novembro que foi cando fixemos esta ruta o camiño estaba cuberto por un fermoso manto de folliñas en tonos roxos que semellaban unha ruidosa alfombra. Estas folliñas delatan que estamos no famoso faial da Pintinidoira, non moi grande pero sí o maior de Galicia. Un faial é un bosque de faias, árbore de folla caduca que se extende en España básicamente pola cornisa cantábrica. En Galicia son escasas dado que precisan de un chan con moito sílice e misturanse con abetos ou árbores de bosque atántico. Os faiais son moi bonitos, de cor roxizo no outono pero no veran as suas follas fan que sexa un bosque moi sombrio impedindo outro tipo de vexetación propicio para que vivan nestes paraxes trasnos e fadas.

Ao chegar ao faial deixamos o ancho camiño e metemonos por un estreito sendeiro no faial con bastante pendente ascendente. con cuidado imos ascendendo ata chegar a outra pista ancha, Seguimos ascendendo por el e pronto atopamos o cruce polo que pasamos ao pouco de iniciar a ruta. Tomamos o curto camiño polo que xa baixaramos antes e chegamos de novo a aldea da Pintinidoira.

Esperemos que vos guste esta cómoda e pouco coñecida ruta de montaña... ahhh e non olvidedes que a época máis bonita para facela posiblemente sexa outono.