Distancia
|
14 km
|
Dificultade
|
Moderada
|
Tempo
|
5:00 horas
|
Tipo de Roteiro
|
Circular
|
M.I.D.E.
|
1.2.2.3.
|
BTT
|
Non Apta
|
Inicio da ruta
|
N42 38.493 W007 09.190
|
Descarga Roteiro
|
|
FOTOS
|
O Courel e unha das comarcas por excelencia que temos
en Galicia para a practica do sendeirismo, e nós aínda non a coñeciamos. Coa
escusa de estrear un coche madrugamos e saímos ata esa fermosa serra co obxectivo
de facer unha rutiña. Despois de bucear pola web un anaco consideramos que a
ruta do Río Pequeno podía axustarse bastante ben ao que estabamos buscando, así
que ala fomos dous Caracochas patear os seus sendeiros.
A ruta do Río Pequeno é un dos recorridos máis
coñecidos do Courel, e a súa fama está máis que xustificada; para ser un
roteiro de montaña ten unha dificultade moi asequible e percorre fermosos
camiños con variedade de paisaxes, desde fermosas fragas a vistosos cumios
pasando por pintorescas e diminutas aldeas.
A ruta do Río Pequeno é un recorrido circular que nós
empezamos na aldea de Seoane do Courel, localizamos unha pequena pista
polideportiva na que en novembro celebran a festa da castaña, e no outro lado
da estrada arranca un camiño ascendente que da inicio a nosa pateada. Os
primeiros metros da nosa andaina son ascendentes, pero sin deixar de gañar altura
de forma continua pronto vai moderando. O sendeiro é moi agradable, entre
carballos e castiñeiros que flanquean o camiño avanzamos entre pradeiras cheas
de vacas ata chegar a Aldea do Mazo, un complexo de turismo rural no que
antigamente se situaba una ferrería con mazo hidráulico.
Deixamos atrás a Aldea do Mazo e continuamos o camiño
uns 500 metros ata chegar a un cruce marcado con unha frecha que nos leva ata
as cabanas dos Carballois, É unha pequena derivación que baixa ata o río
Pequeno; na sua ribeira atopamos as ruínas de unhas cabanas, Estas construcións
que se atopan salpicadas por todo o camiño era onde os labregos gardaban os
seus apeiros de labranza e tamén onde almacenaban a palla para alimentar o
gando no inverno. A visita a este grupo de cabanas non ten máis interese e
continuamos a marcha ata chegar ao camiño principal.
Seguimos a andaina en dirección a Paderne, a primeira
parte de este tramo é un pouquiño máis do mesmo, pero moi bonito; camiñaremos a
carón de pradeiras e carballos que delimitan o camiño. En menos de un
quilómetro comezamos a subir de forma máis acusada e xa vemos os primeiros
sequeiros, construcións de dous pisos nos que se secan as castañas para todo o
ano. No piso de abaixo prendese lume con pouca intensidade que quentará e
afumará toda a cabana; no piso superior construído de madeira colócanse as
castañas estiradas no chan as cales tras pasar quince días e despois de algunha
volta estarán deshidratadas e listas para gardar para todo o ano. Estes
sequeiros están presentes por toda a ruta.
Chegamos arriba de esta pequena subida e xa nos
encamiñamos cara o río Pequeno, agora a ruta vai a ser algo diferente, os
camiños achéganse ao ruxir das augas, si cabe a fraga tornase máis espesa, os
camiños algo máis enlamados e a carón de algunha parede de pedra que semella
fendida pola man de algún xigante. O río Pequeno como ben dí o seu nome non é
que sexa demasiado grande pero anímanos este tramo mentres esquivamos algún que
outro carballo tirado por temporais do inverno. De camiño a Paderne ao que
chegaremos sempre en continua pero non moi acusada subida temos a oportunidade
de ver algunha que outra fervenza que fan caer ao río Pequeno.
Paderne é unha aldea típica do Courel, casiñas e cortes de pedra e lousa perfectamente integradas coa súa contorna. Paderne é un dos puntos de referencia en esta ruta, a partir de esta aldea deixamos de subir por un anaco e empezamos a baixar. O camiño atravesa a aldea polas súas rúas, pero pronto a abandonaremos para ir baixando uns 500 metros na busca de un paso que nos permita atravesar o río Pequeno. Debemos ter coidado de non pasarnos o cruce que nos dirixe ao Castro de Brío. Desde que crucemos o río camiñaremos pola ribeira contraria con unha vexetación moi semellante e atopando algunha que outra cabana e tamén sequeiros.
O tramo que nos conduce ao Castro de Brio posiblemente sexa o máis esixente de toda a etapa, Pouco a pouco imos gañando altura, agora xa de forma máis considerable e ascendemos a ladeira do monte abandonando os fermosos soutos de castiñeiros e mudando a vexetación para un monte baixo con moitas xestas. Este tramo de uns dous quilómetros e medio faise por un estreito sendeiro, que será un verdadeiro escaparate da serra e de aldeas como Paderne, Vilasivil ou Meiraos entre outros. O castro de Brío esta situado sobre unha cresta no alto da montaña a máis de 1000 metros de altitude, e un dos máis antigos do Courel e fermoso miradoiro da serra.
O alto do Castro de Brio e outro punto a ter en conta,
todo o subido haberá que baixalo en uns catro quilómetros pasando de 1000
metros de altitude a pouco máis de 500 metros. O camiño de baixada parece un
antigo cauce seco, ou máis ben e un camiño que recolle as augas que baixan do
monte, e polo tanto as botas son fundamentais. A vexetación conforme imos
baixando volve a ser en forma de fermoso bosque de carballos e castiñeiros. No
punto intermedio está a aldea de Mercurín, tamén moi pintoresca e que
deixaremos atrás para seguir baixando outros dous quilómetros. O problema de
estas baixadas son que as pernas acaban por sobrecargarse un pouco.
Contra o final da baixada observamos outro cambio de vexetación sorprendente, O Courel é unha serra de flora atlántica cos seus carballos, castiñeiros e un tupido manto de espeso brión, pero como por arte de maxia en este tramo entramos en un pequeno bosque mediterráneo de aciñeiras; a causa e a orientación meridional de estas ladeiras. Seguimos avanzando ata que chegamos a unha pequena estrada onde xa abandonamos para sempre os camiños de terra.
Atravesamos o río Lor e camiñamos ata a Ferrería Nova ou de Locay, unha antiga ferrería que na época da guerra da Independencia funcionou como fábrica de armas. Rondando o século XIX Locay merca as instalacións e constrúe unha pequena central hidroeléctrica e un aserradeiro; agora museo lúdico. Para rematar a ruta só nos queda unha forte ascensión de 500 metros que remata en Seoane.
Esperemos que vos guste esta ruta e xa nos diredes como vos foi!!!
Ningún comentario:
Publicar un comentario