Distancia
|
26 Km |
Dificultade
|
Dificil |
Tempo
|
7:30 |
Tipo de Roteiro
|
Lineal
|
M.I.D.E.
|
3.2.3.4. |
BTT
|
Non Apta
|
Inicio da ruta
|
N43 17.686 W008 54.198 |
Final da ruta
|
N43 14.554 W008 54.069 |
Descarga Roteiro
|
|
FOTOS
|
O camiño dos Faros e unha gran ruta de sendeirismo que
recorre todo o litoral da Costa da Morte entre Malpica e o Cabo Fisterra;
fragmentado en oito etapas recorre por sendeiros acantilados, praias, rías ou
os seus faros... unha aventura espectacular que en 200 km nos achegará a cada
rincón da Costa da Morte. Dende aquí queremos agradecerlle aos Traskis o seu
traballo altruísta tanto por trazar este roteiro como por mostrárnolo a todos
de forma desinteresada; ahh e non dubidedes en visitar a súa web caminodosfaros.com
Esta segunda etapa do Camiño dos Faros é a miña
preferida, posiblemente a máis dura pero tamén a máis fermosa onde recorreremos
tres paisaxes totalmente diferentes pero moi belos; unha primeira parte de
costa salvaxe e acantilados, unha segunda zona no interior de unha ría para
rematar a xornada dentro de un incrible esteiro formado pola desembocadura do
río Anllóns. Cantís, faros, calas ou dunas forman parte da experiencia de esta
segunda etapa do Camiño Faros.
Iniciamos a marcha na mesma praia de Niñóns, cara
oeste e na súa zona superior arranca unha pequena senda que se vai adentrando
entre a vexetación pero sempre próxima á costa. Entre pinos e en un continuo
sube e baixa imos facendo os primeiros metros. Axiña chegamos a unha pequena
cala a carón de Niñóns e que no verán se emprega como praia nudista, dende este
punto o sendeiro ábrese ao mar e dirixímonos a Santa Mariña, pequeno portiño
que xa temos a vista.
Ao longo da Ruta dos Faros ímonos atopando con
pequenos fondeadoiros ou portiños de pescadores con algunha que outra embarcación
tradicional, Santa Mariña é un de eses lugares, unha pequena rampla, media
ducia de casetas e algunha chalaniña. Continuamos por unha pequena senda pola
parte de atrás das chabolas e iniciamos un novo tramo que pouco a pouco se vai
cubrindo polo monte de pinos. Ao noso paso acharemos algún cabalo pacendo toxos
mentres imos gañando altura de forma bastante acusada. En esta etapa teremos
subidas e baixadas con desniveis moi acusados e esta será a primeira; pero
posiblemente o máis duro será esta primeira baixada. Tan pronto e como
descubrimos a enseada da Barda.
A enseada da barda é un pequeno fiordo galego, un
brazo de mar que se introduce entre os montes e que chega ata un pequeno puntal
que divide dous pequenos areais. No puntal da barda hai restos de un pequeno
castro tapado polos toxos, pero para chegar ata alí aínda nos quedan uns 500
metros de acusada baixada. As subidas son duras pero persoalmente a min o que
me destrozan son os fortes desniveis descendentes; tortuoso sendeiro entre
toxos e con bastante rocha no chan, aínda que iso sí cando paramos e miramos a
paisaxe da Barda é un espectáculo visual.
Ao longo das diferentes etapas do Camiño dos Faros
pasamos por multitude de praias, pero para nós a Barda é unha das máis
fermosas, unha pequena praia partida en dous por un pequeno puntal que se
adentra no mar, e flanqueada por altos montes. É unha de esas praias solitarias
da costa de frías augas e areas brancas que axudan ao relax estival, e si non
suficientemente bonita está salpicada de unhas poucas chalaniñas de madeira
utilizadas polos pescadores, amarradas a terra por longos tiraviras.
A Barda queda atrás e atrás queda tamén o descanso, os
próximos cinco quilómetros ata a aldea de Roncudo será de infarto, un tramo moi
esixente pero completamente imprescindible, un anaco que costa totalmente virxe
na que entre acantilados avanzaremos por un estreito e tortuoso sendeiro entre
toxos e rochas. Dende a praia arrancamos en ascenso, un tramo con zonas de zig
zag nas que teremos que deternos para hidratarnos e respirar, en cada parada
que facemos observamos zonas de costa afastada da civilización na que o único
que nos distrae é o bater do mar, o zoar do vento, o chiar das gaivotas e algún
intrépido pescador. É un tramo difícil, no que recorremos a zona da
Percebellosa ou das Rosas , pero asegúrovos que non ides a esquecer esta zona
virxe. En esta zona é onde se sitúa a afamada ola xigante, de gran fama entre
os surfistas.
Roncudo é unha pequena aldea de non máis de unha ducia de casas, das que habitadas debe de haber un par delas como moito, no alto e con unhas fantásticas vistas ao mar, Roncudo é a perfecta conxugación entre o mar e a terra, pequenas nas que antano os homes vivían do mar no porto de Corme e as mulleres quedaban na casa coidando da terra e de algún animaliño. Hoxe en día Roncudo é unha aldea con encanto a dous quilómetros de Corme e nas hai tantas casas en ruínas como en pé.
Tres quilómetros separan Roncudo do cabo Roncudo, o
primeiro quilómetro é realmente sinxelo, unha pistiña cómoda que nos dirixe ao
antigo basureiro para despois ir baixando de forma suave entre as fieitas
deixando o peñón da Gorita a nosa dereita. Cando descubrimos de novo a costa
teremos unha das baixadas máis pronunciadas do Camiño dos Faros; baixaremos uns
cen metros de desnivel en uns trescentos metros de marcha, debemos de ter coidado
pero volveremos a situarnos a nivel do mar. Dende este punto teremos unha
fermosa vista do baixo das Abruillas, e enseguida do faro Roncudo e de Nariga
para atrás. Pasamos a furna de Fusisaca e xa chegamos ata o cabo Roncudo.
O faro Roncudo é unha pequena torre que sinaliza a
entrada da ría de Corme, forrada de baldosa branca situase nun cabo co mesmo
nome. A uns 500 metros podemos observar a famosa Pedra do Roncudo, un baixo
rochoso onde rompe o mar e nomeado pola calidade dos seus Percebes. En xeral
Corme é coñecido pola calidade dos seus percebes, dos que se din que son os
mellores do mundo, pero os de esta rocha cercada son superiores. Para apañalos
os percebeiros teñen que ir en condicións óptimas de mar abordo de
embarcacións.
A poucos metros do cabo Roncudo e en dirección a Corme
temos unha das postais máis coñecidas da Costa da Morte, a coñecidas Cruces do
Roncudo. Moitas son as cruces que podemos ver ao longo da costa, e estas non
son as primeiras de esta etapa, na zona do cabo Roncudo hai outra máis, pero
esta parella é a máis coñecida, como todas marcan o lugar da morte de algún
mariñeiro, uns aparecidos e outros non, pero lugar de recordo para os seus
familiares.
Como vemos en estre tramo a paisaxe é totalmente
diferente, deixamos atrás os acantilados para recorrer o interior de unha ría,
o camiño tornase en asfalto ata que chegamos a Corme, en tamaño a vila máis
importante da Costa da Morte pero que lamentablemente nos últimos anos perdeu
demasiada poboación, Corme era un porto referencia do cabotaxe e cabeza de unha
fermosa ría. Camiñamos por toda a súa franxa litoral pasando por praias como a
Arnela ou o Osmo para chegar a Hermida, de maior tamaño e coa presenza da illa
da Estrela; pequeno illote ao que poderemos acceder de marea baixa.
Dende a Hermida ata Valarés recorreremos o interior da
ría, volvemos a recorrer sendeiros de pescadores por unha zona moitísimo menos
axitada, un continuo sube e baixa por estreitos e agradables camiños ata chegar
a escondida praia de Riocobo, pequeno areal e zona de pesca de calamares a
final do verán que debemos cruzar despois de descender outra vez ao nivel do
mar, tan pronto e como pasamos un pequeno rego volvemos a subir ladeira arriba,
iso sí xa coa acumulación de quilómetros parece unha autentica parede. Esta
etapa é o que ten, un continuo sube e baixa de pendentes de acusado desnivel. Arriba
enganchamos co camiño que ven da Pedra da Serpe, e seguirémolo ata o Monte da
Facha, para baixar xa ata Valares, e tendo a primeira vista da desembocadura do
río Anllóns.
Valarés é outra de esas praias de referencia da Costa
da Morte, esta si que é moi concorrida, e non é de estrañar un fermoso pinar
que chega ata unha praia ao fondo da ría. Quedan os restos de unha antiga mina
de titanio, e de un pequeno porto que se empregaba para embarcar o mineral. En
esta praia podemos ver xente todo o ano, pero en verán o seu pinar está cheo de
xente merendando a sombra mentres outros toman o sol ou se bañan nas augas
frías da ría de Corme.
Continuamos marcha ata a Barra, unha frecha de area na
que o río Anllóns fai a súa desembocadura na ría de Corme, o camiño
posiblemente sexa o máis descansado de toda a xornada, practicamente chan e na
que podemos contemplar a illa da tiñosa e a desembocadura do Anllóns. Pouco a
pouco deixamos o mar para adentrarnos no esteiro do Anllóns, zona de area que
con calor pode ser algo pesada.
Quédanos catro quilómetros para rematar a etapa, moito
cansazo acumulado e iniciamos unha nova paisaxe de esteiro, totalmente
diferente ao que viñemos recorrendo pero non menos bonita, a carón do río e co
Monte Blanco a nosa esquerda deberemos avanzar por camiños de area entre dunas.
O esteiro do Anllóns e un LIC e zona de especial protección ornitolóxica onde facilmente
podemos ver garzas, correlimos, cormoráns e diferentes paxariños. Ao chegar a
Currás tomamos unha pista, entarimada nos primeiros metros e a carón do Anllóns
que nos conduce ata o final de esta fantástica etapa.
Esperemos que vos gustase a visión que temos os Caracochas de esta fermosa etapa do Camiño dos Faros, e xa nos diredes como vos foi!!!
Ningún comentario:
Publicar un comentario