Distancia
|
9 km
|
Dificultade
|
Baixa
|
Tempo
|
3 horas
|
Tipo de Roteiro
|
Circular
|
M.I.D.E.
|
1.2.2.2.
|
Inicio da ruta
|
N42° 14.116' W007° 29.668'
|
Descarga Roteiro
|
|
FOTOS
|
O Macizo Central Ourensán é unha desas rexións practicamente descoñecidas
para min e con un potencial para o sendeirismo brutal. Aproveitando unha tarde
libre que tiña en Ourense decidín mesturar varias das miñas paixóns, o
sendeirismo coa historia, e esta ruta reúne todas condicións para o éxito,
paraxes de montaña abraiantes que son os mesmos nos que actuou Manuel Blanco Romasanta
coñecido como o Lobishome de Allariz.
O máis complicado deste roteiro é chegar o bidueiral de Gabín ou
Montederramo, a verdade é que coa tecnoloxía coa que contamos na actualidade
tampouco debemos de ter problema. Aínda así tan só teremos que dirixirnos dende
Montederramo ata a aldea da Mogaínza onde remata a estrada. A ruta arranca da
nada, no medio da Serra de San Mamede, e xusto na entrada da Mogaínza tira unha
pista ancha e ascendente cara o monte que nos conducirá ata o punto de inicio.
Dende a aldea ata o comezo non debería haber moito máis de media hora
andando, e iso dígovolo por que algunha vez a pista está pouco practicable para
coches baixos. Eu decidín recorrer ese treito no meu coche e polo firme a
verdade é que non tiven problemas, pero a medio quilómetro do inicio tiven que
deixar o coche pola cantidade de neve que pechaba a pista.
Un par de paneis á altura do chamado Campo do Casar sinalan o inicio da
ruta, e no caso de que subísemos en coche teremos espazo suficiente para deixalos
alí. Como poderemos ver dende o Campo do Casar arrancan dúas pistas anchas; ao
ser un roteiro circular poderíamos tomar calquera das dúas direccións, eu optei
por iniciar polo camiño ascendente. A pista é ancha e moi cómoda de camiñar, en
un quilómetro e medio estaremos subindo continuamente pasando dos 1180 aos 1300
metros de altitude, só que a amplitude do camiño permítenos disfrutar do camiño
sen esforzo. Pasaremos pola zona da Corisacada, ou así é como o definen os
mapas e chegamos a zona máis alta do recorrido, unha zona aberta á zona de
Maceda e da Limia e coa sensación de ser un balcón cara media provincia de
Ourense, coa mesma cidade ó lonxe.
Chegamos a parte máis alta da ruta, camiñamos por montaña a uns 1300 metros
de altitude pero en si a camiñata non estaba sendo o que esperaba, boas vistas
manchas de neve, pero camiños moi anchos ou pistas forestais que si ben son moi
cómodos para camiñar, si que se fan moi aburridos. Ao lonxe os cumios máis
altos da Serra de San Mamede e cara alí é a onde parece dirixirse o camiño, ata
que á altura do Campo do Cabezón da Lata o camiño torce á esquerda e a ruta cambia
totalmente para ben adentrándose nunha fermosa fraga.
Xiramos como dixen antes para entrar na fraga, cuberta por piñeiros e acivros
comezamos a recorrer a zona norte da Serra de San Mamede e polo tanto unha zona
de umbría que aínda mantiña a neve. Estabamos no mes de marzo e había unhas
tres semanas que non nevaba, pero conforme iamos andando o camiño cubríase de
un fermoso manto branco. Para alguén da costa que practicamente nunca vira a
neve volveuse un día festivo. O camiño seguía sendo tan ancho coma antes, pero
a beleza de un inverno en marzo deulle un plus de beleza.
Pouco a pouco o camiño quedaba totalmente de neve, tan só había as marcas
de algún vehículo pequeno, probablemente un quard que pasou por alí algún día
atrás e as pegadiñas de algún animaliño. O manto de neve tería unha espesura de
uns 15 centímetros polo que xa debemos camiñar con coidado de non esvarar, a
marcha relentizase sobre todo nos tramos descendentes pero amenizábase por un
chisquido que facían as botas ó afundirse na neve. Parece mentira que xa
entrado marzo e a uns 20ºC atopemos unha postal tan invernal. Aos tres
quilómetros e medio de marcha chegamos a unha fonte de auga que como podemos
ver ten todo o seu estanque conxelado; esta fonte marca a entrada do bidueiral
de Gabín ou Montederramo.
Prata e branco, así é como era a postal que se vía dende os meus ollos. O bidueiral é fantástico, un bosque caducifílio eurosiberiano no que destacan os bidueiros coa sua cortiza prateada, pero tamén carballos, acivros e toda a flora do bosque atlántico. Hoxe en día o bidueiral de Montederrámo está considerado o mellor bosque de bidieiros de Galicia e por elo está protexido coa consideración de Zona de Especial Protección ZEPVN e forma parte da Rede 2000 coa totalidade do Macizo Central Ourensán.
A xornada estaba sendo todo un éxito, probablemente sin neve se fixese un
pouco monótona e sería unha ruta máis co atractivo dos bidueiros. A neve xera
unha fermosa sensación de paz, o entorno, a soidade e o fresco do ulido serán
as compañeiras de viaxe. Dende que chegamos á fonte apenas temos ascenso ata o
Campo da Cruz pasados os cinco quilómetros, en algún momento o desnivel faise
acusado e con esa neve dura algo esvaradío. O silencio é absoluto a excepción
algunha pola mecida polo vento e o correr dos corzos que saltan de ladeira en
ladeira.
Ó chegar a zona máis baixa da ruta a neve vai desaparecendo ou aparece de
forma intermitente naquelas zonas de umbría que miran cara o norte. A pista
orixinaria de terra rexurde de novo e a anterior fraga e vemos unha alfombra de
follas caídas que cobren o chan. A paisaxe vai cambiando e a novidade da neve váiseme
da cabeza, pero... si eu achegarame na busca de Romasanta. O famoso lobishome
parece que actuou por eses montes. Natural de Esgos e veciño da aldea de
Rebordechao Romasanta era un dos asasinos en serie máis coñecidos de mediados
do século XIX; sabemos que non chegaba ó metro e medio de altitude e que cando
naceu considerábase muller. Manuel Romasanta acompañaba as súas vítimas por
estas paraxes, camiño do cantábrico e asasinabas a sangue fría. A sospeita dos
seus veciños e da venda das roupas das defuntas fixeron que tivera que fuxir.
Romasanta morreu na cadea de Ceuta despois de confesar, non foi executado ó
considerarse que padecía licantropía, e dicir que se convertía nun home lobo e
nas noites con lúa chea asasinaba sen ser dono de si mesmo ás súas vítimas. A
lenda di que extraía a graxa dos seus corpos para ser vendida como ungüento, de
aí o apelativo coñecido como home do saco ou sacamantecas.
Mentres andaba unha sensación de desacougo apoderouse de min,
recordaba as historias de Romasanta que lera uns días atrás, e parecíame
que cada pequeno burato podería ser o lugar das tropelías do lobishome, apurei
a marcha xa costa arriba alternando metros de terra con metros de neve e pouco
a pouco o final ia achegándose. A neve desaparecía e a carón do camiño abríase
algunha pradería de herba; ao fondo e do outro lado do val o final, cara o
outro lado os cumios brancos da serra de San Mamede, e mo medio, eu só,
marcando as miñas pegadas no branco e sen máis compaña que un par de corzos que
se me cruzaron correndo no camiño.
Xa queda pouco, dende que pasamos unhas pequenas cabanas gandeiras tan só
nos restará un quilómetro e medio de unha suave subida; pero como dixen antes
para min non foi o final da xornada; o coche estaba bloqueado pola neve 500
metros máis arriba, e no caso de que deixásedes o coche na aldea aínda haberá
unha horiña de ruta.
Animádevos a recorrer este roteiro sinalizado; con neve ten o seu aquel, e sen
ela descubriredes o Bidueiral de Gabín, un bosque exemplar, fácil de camiñar e
ideal para iniciar ón máis cativos.
Xa nos diredes como vos foi!!!
Ningún comentario:
Publicar un comentario